Praca w charakterze opiekunki może budzić różne emocje. Jednych może napawać dumą, w innych budzić coś wręcz przeciwnego. Nie wszyscy opiekunowie potrafią cieszyć się swoją pracą, niektórzy się jej wstydzą. Taki stan rzeczy może mieć różne powody. Choć teoretycznie wiemy, że żadna praca nie hańbi, to uczucia są tylko uczuciami i nie zawsze udaje nam się nad nimi zapanować.

Kiedyś byłam kimś ważnym

Z Panią Basią umawiam się na rozmowę telefoniczną. Niewielu znajomych Pani Basi wie, że pracuje ona jako opiekunka. Kiedy pytam dlaczego nie dzieli się ze znajomymi tą informacją, mówi, że się wstydzi.
Pani Basia cała życie przepracowała w jednym z warszawskich urzędów, gdzie zajmowała ważne stanowisko. Mimo tego, że praca była odpowiedzialna i wymagała zarządzania dużym zespołem, pensja nie była zbyt pokaźna, ot zwyczajnie urzędowa. Sytuacja finansowa rodziny była bardzo dobra, bo mąż Pani Basi zarabiał bardzo dobrze, jednak zachorował i zmarł przedwcześnie. Zostawił oszczędności, z których Pani Basia i syn korzystali, aby nie obniżać poziomu życia. Oszczędności jednak po jakimś czasie znacznie się uszczupliły, a Pani Basia przeszła na emeryturę, która jest niższa niż pensja. Dlatego moja rozmówczyni zdecydowała się wyjechać do pracy jako opiekunka.

„Moje koleżanki, z którymi spotykam się raz na jakiś nie wiedzą, że pracuję. Kiedy mówię o wyjazdach, myślą, że wyjeżdżam na urlop. Przed spotkaniem z nimi zawsze chodzę do fryzjera i do kosmetyczki. Nie chcę się czuć gorsza od nich. Jako opiekunka zarabiam na tyle dobrze, że mogę sobie na to pozwolić, a one myślą, że ciągle korzystam z pieniędzy po mężu. Wstydzę się nie tego, że pracuję jako opiekunka. Wstydzę się, że przez tych parę lat tak nierozsądnie korzystałam z oszczędności zostawionych przez męża i że syn nie pomaga mi finansowo. Korzystał z pieniędzy po ojcu tak samo jak ja, teraz do głowy mu nie przyjdzie, żeby zapytać jak sobie radzę.”

Oni zniszczyli nasz kraj, a Ty jesteś u nich jak służba!

Pani Jagoda również czasem wstydzi się przyznać, że pracuje jako opiekunka. Przyznaje, że nie zawsze tak było. Zaczęła pracę, była z niej bardzo zadowolona. Lubi ludzi, chętnie im pomaga, a do tego satysfakcjonują ją zarobki. Szybko odnajduje się w nowych miejscach i zawiera nowe znajomości. O swojej pracy myślała w samych superlatywach, aż do pewnego dnia, kiedy czekając w kolejce u lekarza w powiatowym miasteczku, z którego pochodzi, pochwaliła się w jaki sposób zarabia pieniądze. Wtedy jeden z czekających w kolejce pacjentów, bardzo starszy już Pan, wykrzyknął: „Wy młodzi nie pamiętacie historii! U Niemca pracujesz?! Niemcy nam Polskę zniszczyli! A Ty im tyłki podmywasz?!”¬¬¬ Kilka osób z kolejki zaczęło wtórować starszemu Panu.

„Poczułam się bardzo nieswojo. Ja sama uważam się za patriotkę, chodzę na wybory, dbam jak mogę o otaczający mnie świat. Wtedy w tej kolejce zrobiło mi się głupio. Od tamtej pory nie chwalę się nikomu gdzie pracuję. Nie wiem czy to wstyd, czy może lęk o to, że ktoś to źle odbierze.”

Swoim nie pomaga, a do innych to jeździ

Pani Ela jest już na emeryturze, jej rodzice jeszcze żyją. Choć obydwoje są po 80tce, są sprawni, radzą sobie całkiem dobrze. Sam zrobią małe zakupy w pobliskim spożywczaku i w aptece. Czasem trzeba im pomóc w cięższych pracach domowych i zawieźć do lekarza. Pani Ela ma dwóch braci, którzy chętnie biorą na siebie część obowiązków wobec rodziców. Rodzice Pani Eli uważają jednak, że to córka, a nie synowie czy synowe, powinna im pomagać. Pani Ela jest przez rodziców oskarżana o to, że woli pomagać obcym, niż swoim własnym rodzicom i że liczą się dla niej tylko pieniądze.

„Rodzice opowiadają całej rodzinie i wszystkim znajomym jaka to jestem niewdzięczna i jak to wolę zajmować się obcymi ludźmi niż ojcem i matką. Mama i tata mają zapewnioną opiekę, ale wpędzają mnie w takie poczucie winy, że nikomu już sama nie wspominam, że wyjeżdżam na sztelę. Nie chcę być znowu oceniana i tłumaczyć się ze swoich decyzji.”

Różne powody do wstydu

Bohaterki naszego artykułu czują wstyd z powodu tego, że są opiekunkami. Nie wynika jednak z samego faktu, że wykonują pracę opiekunki, ale z tego, jak fakt ten odbiera otoczenie. Pani Basia wstydzi się, że nierozsądnie zarządzała oszczędnościami zostawionymi przez męża. Pani Jagoda odczuwa wstyd, a bardziej lęk, przed oceną społeczną, a Pani Ela nie chce być postrzegana jako zła córka.
Wstyd jest uczuciem, które może się pojawiać, kiedy czujemy, że robimy coś niewłaściwego. Jeśli czujesz wstyd związany z twoją pracą, zastanów się skąd tak naprawdę się bierze. Dotarcie do jego źródła pomoże uporać się z tym uczuciem.
Pamiętaj, że uczciwa praca, która w dodatku służy drugiemu człowiekowi, nigdy nie powinna być powodem do zażenowania czy zakłopotania. Bycie opiekunką to bardzo ważna, odpowiedzialna i potrzebna praca. Dziękujemy, że ją wykonujesz.